Apostolos Karakatsanis’ black and white artworks, that are on show in his solo exhibition with the intriguing and playful title “flat drop fall flat”, show that with all intents and purposes the artist essentially plays with this enormous path and can follow it and create without the use of color.

By Efi Michalarou

Precisely Apostolos Karakatsanis, by limiting the use of color in of white and black, which on the one hand may look like a restriction and on the other to be liberation, Apostolos Karakatsanis has the freedom to travel on a personal path, rigorous and minimalistic, on the red thin line between looks like and is. In this body of works Apostolos Karakatsanis creates new optical illusions, which while is touching op art, as his work progresses and develops in space, the viewer determines that it’s just nearby. As the artist says “My work explores issues of image construction through visual reinterpretations of the theoretical principles of modernist art as they were posed in the writings of critics who examined it. The concept of the colour field, the relationship between musical frequencies and visual art or the debate around the concept of the minimal object as it emerged after the mid-1960s are the fields of research for my painting. Part of this is my attempt to convey experientially the diffusion of light through the vague boundaries of colour fields, as well as my research into the effect of parallel lines and their densification on visual perception. I use optical tricks on the perception of volume and depth with the aim of triggering open readings of the image, by moving back and forth between the real and the imaginary, the specific and the abstract, the concrete and the deconstructed, and by juxtaposing a brash, dazzling light”.

Πηγή: www.dreamideamachine.com/en/?p=52228

Το έργο, το οποίο απεικονίζει έναν από τους πρώτους χαρακτήρες του καλλιτέχνη, το «The Radiant Baby», είχε περίοπτη θέση στο κέντρο νεολαίας της καθολικής εκκλησίας από τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Σύμφωνα με τον οίκο δημοπρασιών, ο Κιθ Χάρινγκ δημιούργησε το έργο με μαύρο βιομηχανικό χρώμα για βάψιμο σπιτιών, χωρίς να επεξεργαστεί πρώτα τη σύνθεση σε σκίτσο ή με υποζωγράφιση.

Ο Γκάρι Μάλον, ο οποίος ήταν διευθυντής του κέντρου νεολαίας δήλωσε στους The New York Times: «Όταν νέα παιδιά έρχονταν στο κτίριο αυτό και έβλεπαν όλα αυτά, έλεγαν: Ω Θεέ μου, αυτός είναι ο Κιθ Χάρινγκ. Είναι πραγματικά αληθινό;»

Το Grace House έκλεισε, ωστόσο το έργο έχει διατηρηθεί. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η εκκλησία δαπάνησε 900.000 δολάρια για να αποσπάσει το έργο με συνολικά 13 φιγούρες από το κτίριο που ανεγέρθηκε πριν από 90 χρόνια. Το έργο δημιουργήθηκε το 1983-1984 στο Grace House, πρώην μοναστήρι και στέγη του Οργανισμού Καθολικής Νεολαίας, στο Μανχάταν. Το έργο περιγράφεται ως «λεξικό της ορολογίας του Χάρινγκ» και περιλαμβάνει πολλές από τις θρυλικές φιγούρες του. Ο οίκος δημοπρασιών Bonhams διοργανώνει την πρώτη δημοπρασία γκράφιτι του Κιθ Χάρινγκ στις 13 Νοεμβρίου στη Νέα Υόρκη.

Πηγή: culturenow.gr

Ο Απόστολος Καρακατσάνης εξηγεί: «Στη δουλειά μου διερευνώ ζητήματα κατασκευής της εικόνας μέσω εικαστικών επανερμηνειών των θεωρητικών αρχών της μοντερνιστικής τέχνης έτσι όπως τέθηκαν στο έργο κριτικών που ασχολήθηκαν με αυτή. Η έννοια του χρωματικού πεδίου, η σχέση μουσικών συχνοτήτων με το εικαστικό έργο αλλά και η προβληματική γύρω από την έννοια του μινιμαλιστικού αντικειμένου όπως τίθεται μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1960 αποτελούν τόπους έρευνας για τη ζωγραφική μου. Στο πλαίσιο αυτό τοποθετείται η απόπειρά μου να αναπαραστήσω εμπειρικά τη διάχυση του φωτός μέσα από τα ασαφή όρια χρωματικών πεδίων, καθώς και η έρευνά μου πάνω στην επενέργεια των παράλληλων γραμμών και της πύκνωσής τους στην οπτική αντίληψη. Μέσα από οπτικά παιχνίδια πάνω στην αίσθηση του όγκου και του βάθους στοχεύω να προκαλέσω ανοιχτές αναγνώσεις της εικόνας, με την παλινδρόμηση πάλι μεταξύ φανταστικού και πραγματικού, συγκεκριμένου και αφηρημένου, συμπαγούς και αποδομημένου καθώς και με την αντιπαράθεση του βίαιου και εκτυφλωτικού με το υποτονικό και διάχυτό φως».

ΔΛ gallery, Μεσολογγίου 55, Πειραιάς www.dlgallery.gr
Εγκαίνια: Παρασκευή 11 Οκτωβρίου, στις 20.00
Διάρκεια έκθεσης: 11 Οκτωβρίου – 21 Δεκεμβρίου 2019

Ο όρος «τσίκι-τσίκι» αποδίδεται στον Κώστα Ταχτσή, καθώς εκείνος τον πρωτοχρησιμοποίησε σε κείμενό του για τον κατάλογο έκθεσης του 1971 στη Γενεύη, στην γκαλερί του Ιόλα, αν και μάλλον ο ίδιος ο καλλιτέχνης συνήθιζε να αποκαλεί έτσι την τεχνική της σχολαστικής σχεδόν επανάληψης μοτίβων, το παραγέμισμα της λευκής επιφάνειας του χαρτιού με μικρά σχήματα από μαύρο μελάνι.

Μοτίβα που εντάσσονται και στα «τσίκι-τσίκι» της εποχής, μια χαρακτηριστική και χαριτωμένη προσωπική έκφραση που δεν περιορίζεται αποκλειστικά στη δεκαετία αυτή, καθώς ίχνη της εντοπίζονται και νωρίτερα αλλά και αργότερα, ακόμα και σε μεγάλου μεγέθους λάδια. Θα ήταν λάθος να ισχυριστούμε ότι τη δεκαετία που κυριάρχησαν τα «τσίκι-τσίκι» ο καλλιτέχνης περιοριζόταν σε αυτό, αφού παράλληλα έκανε και τέμπερες, στις οποίες συχνά ξεπρόβαλλε σε μικρότερες ή μεγαλύτερες δόσεις το «τσίκι-τσίκι», όπως το «Galerie Mikro Keitum Sylt» του 1971.

Κοιτάς τα έργα του και ένας ολόκληρος καινούργιος κόσμος ανοίγεται μπροστά σου, χωρίς να έχει σημασία αν αυτό που κοιτάς είναι μεγάλο ή μικρό. Είναι από μόνο του ωραίο!

Αλέξης Ακριθάκης, τσίκι-τσίκι, από 25/9 έως 17/11, Μουσείο Μπενάκη, Κουμπάρη 1 & Βασ. Σοφίας.

Αυλαία σήκωσε στην Tate Modern του Λονδίνου η πολυαναμενόμενη αναδρομική έκθεση του Δανού- Ισλανδού καλλιτέχνη Όλαφουρ Ελίασον.

Μερικές από τις εγκαταστάσεις παρουσιάζουν φυσικά φαινόμενα, σαν τα ουράνια τόξα που θα καλύψουν τον χώρο της γκαλερί. Αλλες χρησιμοποιούν αντανακλάσεις και σκιές για να περιγράψουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το εξωτερικό περιβάλλον. Τα περισσότερα έργα αποτελούν προϊόντα της μακρόχρονης έρευνας του καλλιτέχνη και της ομάδας του πάνω στις επιστήμες –τη γεωμετρία και τη φυσική–, και όλα εκτός ενός εκτίθενται για πρώτη φορά στη Μεγάλη Βρετανία.

«Όταν ονόμασα την έκθεση Στην Πραγματική Ζωή ήθελα να προτείνω κάποια πράγματα. Πρώτα από όλα, όταν μπαίνεις σε ένα μουσείο δεν βγαίνεις από τον πραγματικό κόσμο και μπαίνεις σε κάποιον ονειρικό κόσμο. Μπαίνεις ακόμα πιο κοντά. Είναι σαν να βλέπεις την πραγματικότητα σε υψηλότερη ανάλυση, με περισσότερες λεπτομέρειες» δήλωσε ο καλλιτέχνης.

Παρουσιάζονται περίπου 30 έργα που καλύπτουν τρεις δεκαετίες της δημιουργικής πορείας του Ελίασον και θα αναπτύσσονται σε μια έκταση 1.000 τετραγωνικών μέτρων. Πρόκειται για μια πραγματικά γιγαντιαία προσπάθεια, και από αυτήν δεν θα μπορούσε να λείπει η περίφημη ομίχλη του καλλιτέχνη: ένα τούνελ 45 μέτρων, γεμάτο πυκνή ομίχλη, μέσα στο οποίο μπορούν να κινηθούν σχεδόν τυφλοί, αρκετοί επισκέπτες ταυτόχρονα.