Ο Παναγιώτης Τέτσης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1925 και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στον Πειραιά το 1937. Επέστρεφε όμως κάθε καλοκαίρι στην Ύδρα, όπου άρχισε να ζωγραφίζει. Εκεί συνάντησε τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα και τον Πικιώνη, που τους θεωρεί, έμμεσα, δασκάλους του. 

Το 1940 παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Γερμανό Klaus Frieslander και, στη συνέχεια, σπουδάζει στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1943-1949). Ένα χρόνο πριν αποφοιτήσει, πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση, (1948, Ρόμβος). Το 1951 ξεκινάει και τη διδακτική του δραστηριότητα, ως επιμελητής στην έδρα ελεύθερου σχεδίου στο ΕΜΠ, με καθηγητή τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα.

Με υποτροφία του ΙΚΥ συνεχίζει τις σπουδές του στο Παρίσι (1953-56) όπου μεταξύ άλλων παρακολουθεί μαθήματα χαλκογραφίας με τον Ed. Goerg στην Ecole des Beaux Arts. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εγκαθίσταται στην Αθήνα, όπου εργάζεται μέχρι σήμερα, μοιράζοντας τον ελεύθερο χρόνο του στη Σίφνο και στην Ύδρα.

Τα θέματα που μελέτησε στο Παρίσι (Σφαχτά, Πλύστρες, Φούτμπολ, κ.α.) παρουσιάστηκαν στην Αθήνα (1958, Ζυγός), σε μια έκθεση που αποτέλεσε σταθμό στην καριέρα του. Η ζωγραφική του έδειχνε εξαρχής ότι αφομοίωνε στοιχεία του μοντερνισμού και της αφαίρεσης, παραμένοντας όμως παραστατική. Έκτοτε οι θεματικές του επιλογές, από τις πολυπρόσωπες, μεγάλων διαστάσεων συνθέσεις στις Προσωπογραφίες των φίλων, τις Θάλασσες και τις Νεκρές Φύσεις, λειτουργούν σαν αφορμές, με στόχο να αναδείξουν τις καθαρά ζωγραφικές αξίες.

Στη μακρόχρονη πορεία του αξιοποίησε τις συνθετικές, χρωματικές και εκφραστικές δυνατότητες της ελαιογραφίας, αλλά και του παστέλ, της ακουαρέλας και του μελανιού. Σε όλο του το έργο το φως καθορίζει τη δομή της σύνθεσης ως αναπόσπαστο συστατικό του χρώματος, ακόμα και στα μαυρόασπρα έργα του, ειδικά μάλιστα στις χαλκογραφίες του, με τους πλούσιους τόνους του μαύρου.

Δίδαξε στo Τμήμα Σχεδιαστών του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου (1959-1962) και υπήρξε συνιδρυτής και δάσκαλος του Ελεύθερου Σπουδαστηρίου Καλών Τεχνών (Σχολή Βακαλό) - μαζί με τους Ελένη Βακαλό, Ασαντούρ Μπαχαριάν και Φραντζή Φρατζεσκάκη - (1958-1976). Εκλέχτηκε καθηγητής στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1976), όπου δίδαξε ως το 1991 (πρύτανης από το 1989). Το 1993 έγινε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1999 τιμήθηκε με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Φοίνικος.

Είχε και έχει έντονη εκθεσιακή δραστηριότητα: περισσότερες από 90 ατομικές εκθέσεις και πάρα πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συμμετείχε στην Μπιενάλε του Sao Paulo (1957) και στην Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας (1959). Η αναδρομική του έκθεση με τίτλο 35 χρόνια ζωγραφική (1992, Πινακοθήκη Πιερίδη), περιόδευσε στις δημοτικές Πινακοθήκες Μυτιλήνης, Πατρών, Καλαμάτας, Ρόδου και Χανίων.

Ακολούθησαν και άλλες αναδρομικές εκθέσεις στην Εθνική Πινακοθήκη (1999), στη Φλωρεντία, την Κύπρο και αλλού. Έχει εκδώσει 4 βιβλία με κείμενά του και έχει δημοσιεύσει άρθρα στον Τύπο.